Η εποχή της πανδημίας – η αυτενέργεια των ανθρώπων για τη ζωή & την ελευθερία
Ζούμε άραγε σε έναν νέο -γενναίο ή τρομακτικό- κόσμο; Ο κορονοϊός ήρθε να ταράξει συvθέμελα τις κοινωνίες, απογυμνώνοντας τους μηχανισμούς και τις κυβερνήσεις ακόμη και των πιο ισχυρών κρατών, αποκαθηλώνoντας τους “ειδικούς”, διαπερνώντας τα πιο εξελιγμένα συστήματα ασφάλειας, σταματώντας τις μηχανές της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τη λογική της επίθεσης απέναντι σε έναν εξωτερικό ή εσωτερικό εχθρό – όπως αντιμετωπίζουν πόλεμο ή εξέγερση θέτοντας την κοινωνία σε ακινησία αφού αυτό που ξέρουν να κάνουν είναι να παράγουν στατικούς κανόνες και κανονισμούς.
Η νεοφιλελεύθερη λογική του κράτους και οι πολιτικές του οικονομισμού εξαντλούν τις δυνάμεις τους σε μέτρα επιτήρησης, ανίκανες να διαχειριστούν την κατάρρευση του προνοιακού συστήματος που φωνάζει για τα δημόσια νοσοκομεία με τις ελλείψεις σε προσωπικό και πόρους. Ελέγχοντας και φιμώνοντας ιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό απαγορεύοντας οποιαδήποτε προφορική ή έγγραφη δήλωση στα ΜΜΕ, με το Υπουργείο Υγείας να μεθοδεύει τον λόγο της ενημέρωσης προς την κοινωνία και αποκρύπτοντας τις πραγματικές ανάγκες μετατοπίζουν τη διαχείριση σε αυταρχικές ατραπούς. Εκθέτουν σε κίνδυνο κοινωνικές ομάδες όπως στα προσφυγικά στρατόπεδα, στις φυλακές και όλες τις ιδρυματικού τύπου δομές (γηροκομεία κ.λπ.) χρηματοδοτώντας από την άλλη το ιδιωτικό κεφάλαιο στην πληροφόρηση και την υγεία.
Η δημόσια σφαίρα δέχεται ίσως τώρα τη μεγαλύτερη πίεση. Στην Ελλάδα από τις αρχές της θητείας μιας κυβέρνησης νόμου και τάξης, βιώσαμε την καταστολή και αποδόμηση των κοινωνικών κατακτήσεων σε κάθε τομέα -εργασιακά, προσφυγικό, παιδεία, υγεία. Ενώ περιορίζεται στο ελάχιστο η παραγωγή και ο οικονομικός κύκλος, η επέλαση των εργολαβικών επιχειρηματικών λόμπυ βρίσκει την ευκαιρία εν μέσω κοινωνικής αποστασιοποίησης και απομόνωσης να ενταθεί: στο ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών της Αθήνας ή στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών ή στην άρση περιβαλλοντικών κανονισμών. Θυμίζουν όλα αυτά τις αρχές της οικονομικής κρίσης του 2011 καθώς η επερχόμενη ύφεση εγκυμονεί το επόμενο κύμα φτωχοποίησης με χιλιάδες απολύσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει. Η κυβέρνηση λέει πως αγοράζει χρόνο για την αντιμετώπιση του ιού, αλλά στην ουσία κλέβει αυτόν τον χρόνο από τους ανθρώπους, και η νεοφιλελεύθερη εξουσία τον εκμεταλλεύεται οικονομικά και πολιτικά.
Ο δημόσιος χώρος, που θα έπρεπε να είναι η βάση στην αντιμετώπιση μιας καθολικής κατάστασης, έχει σχεδόν χαθεί κάτω από το πέπλο της ιδιώτευσης, αφήνοντας τους ανθρώπους έξω από τις αποφάσεις για την ίδια τους τη ζωή. Η πανδημία των ημερών μας με την καθοριστική συμβολή των κεντρικών ΜΜΕ σπέρνει τον φόβο και το σιωπηλό άγχος στις συνειδήσεις της κοινωνίας κατευθύνοντας προς τον ολοκληρωτισμό τις σκέψεις και τις πράξεις μιας αμήχανης μάζας.
Παρόλο, όμως, το αίσθημα φόβου και την παραπληροφόρηση, οι άνθρωποι επανεκκινούν τις δομές αλληλεγγύης. Χιλιάδες ομάδες αλληλοβοήθειας σε όλη την Ευρώπη βάζουν σε κίνηση την “παγωμένη” κοινωνία για να φωτίσουν τις αθέατες πλευρές των κοινωνικών αναγκών. Η διαρκής σύγκρουση μεταξύ γιατρών και κυβερνήσεων δείχνει τη διάσταση μεταξύ κοινωνικών και κρατικών συμφερόντων.
Θα αφήσουμε στο απώτερο μέλλον τη διασφάλιση της άρσης όλων των μετατοπίσεων που αφορούν κοινωνικά, πολιτικά, εργασιακά δικαιώματα; Τίποτα από όλα αυτά να μην αφήσουμε να περιχαρακωθεί μπροστά στον φόβο της ασφάλειας.
Ασφαλείς αισθανόμαστε περισσότερο μέσα στο “δημόσιο” περιβάλλον όπως, επίσης, αισθανόμαστε ασφαλείς σε ένα φυσικό περιβάλλον προστατευμένο από την κερδοσκοπική λεηλασία.
– Άμεση αποσυμφόρηση των φυλακών
– Ειδική μέριμνα για όλες τις δομές ιδρυματικού τύπου
– Ενίσχυση του υπό κατάρρευση συστήματος υγείας με ελεύθερη πρόσβαση στους πάντες
– Ενίσχυση και εξασφάλιση όλων εκείνων που δεν λαμβάνονται υπόψη από τους φορείς ευθύνης
– Τίποτα για μετά, διεκδικούμε το αυτονόητο τώρα
Αυτενέργεια – πολιτική συλλογικότητα
